احجارالثمام
[اَ رُثْ ثُ] (اِخ) صخیرات ثمام است که رسول صلی الله علیه در راه بدر نزدیک فرش و ملل بدانجا فرودآمد. (معجم البلدان).
احجارالخیل
[اَ رُلْ خَ] (ع اِ مرکب)اسبان که برای نسل نگاه دارند. اسپ تخمی.
احجارالزیت
[اَ رُزْ زَ] (اِخ) سنگهاست اندرون مدینه که زیّاتان بر آن اندکی زیت میگذاشتند.
احجارالزیت
[اَ رُزْ زَ] (اِخ) محلی است در مدینه نزدیک زوراء و آن موضع نماز استسقاء است، در داخل مدینه. (مراصد).
احجارالسود
[اَ رُسْ سو] (ع اِ مرکب)زغال سنگ. مواد مستحجره ای است که در فرغانه تنورها را بدان گرم میکردند. (الجماهر بیرونی ص199).
احجارالمراء
[اَ رُلْ مِ] (اِخ) قبا، که در خارج مدینهء منوره است.
احجار ثمینه
[اَ رِ ثَ نَ/نِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) رجوع به احجار کریمه شود.
احجار ساقطه
[اَ رِ قِ طَ / طِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب)(1) احجار سماوی. سنگهائی که از آسمان بر زمین افتند. شخانه.
(1) - Bolides - Aerolithes.
احجار سماویه
[اَ رِ سَ وی یَ/یِ](ترکیب وصفی، اِ مرکب) رجوع به احجار ساقطه شود.
احجار کریمه
[اَ رِ کَ مَ / مِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب)(1) گوهرها. سنگهای قیمتی. احجار ثمینه.
(1) - Les pierres precieuses.
احجار نفیسه
[اَ رِ نَ سَ / سِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) رجوع به احجار کریمه شود.
احجاز
[اِ] (ع مص) به حجاز رفتن. به حجاز آمدن.
احجال
[اِ] (ع مص) احجال بعیر؛ برداشتن بند از دست چپ شتر و بر دست راست وی نهادن. (منتهی الارب).
احجال
[اَ] (ع اِ) جِ حَجل و حِجل.
احجام
[اِ] (ع مص) بازایستادن از بیم و خوف. واایستادن. (تاج المصادر). پسپا شدن از بیم. (منتهی الارب). واپس شدن از کاری. (تاج المصادر). || بددلی کردن. (تاج المصادر). بددل شدن : سلطان از کثرت تعب از اقدام بازمانده و نزدیک شده که در شکال احجام افتد. (جهانگشای جوینی). و از...
احجان
[اِ] (ع مص) اِحجان ثمام؛ برگ آوردن گیاه یز.
احجر
[اَ جُ] (ع اِ) جِ حجر. سنگها.
احجر
[اُ جُرر] (ع اِ) سنگ.
احجن
[اَ جَ] (ع ص) کژ. (زوزنی). کج: صقرٌ احجن المخالب؛ چرغی کژچنگال. || کوزپشت. کوژ. (تاج المصادر). قوزپشت. کوز. || کج بینی. خفته بینی. || چیز کج شده. || مرغول و فروهشته موی: شعر احجن. (منتهی الارب).
احجنی
[اَ جَ نی ی] (اِخ) بطنی از قبیلهء ازد. (سمعانی).
