اجئی
[اَ جَ ئی ی] (ص نسبی) منسوب بکوه اَجَأ. ج، اَجَئیّون.
اجب
[اَ جَب ب] (ع ص) مجبوب. || بریده کوهان. (زوزنی) (تاج المصادر): بعیرٌ اجبّ؛ شتر کوهان بریده. (منتهی الارب). || شتری که کوزپشت نباشد. || (اِ) فرج. (منتهی الارب).
اجباء
[اِ] (ع مص) بفروختن کشت پیش از آنکه بجای رسد. (تاج المصادر). فروختن کشت نارسیده. (منتهی الارب): اَجبأ الزرع؛ فروخت آن را پیش از ظهور صلاح آن. (منتهی الارب). من اجبی فقد اَربی (حدیث) . (منتهی الارب). || پنهان کردن. (تاج المصادر): اَجبأ الشی ء؛ پنهان کرد آن را. (منتهی...
اجباء
[اَ] (ع اِ) جِ جَبا. (منتهی الارب).
اجباب
[اِ] (ع مص) اجباب لبن؛ کفک آوردن شیر.
اجباب
[اَ] (ع اِ) جِ جُبّ.
اجباب
[اَ] (اِخ) گویند وادئی است و گویند آبهائی است در حمی ضرّیه و معروف است. و مهبّ باد شمال است... اصمعی گوید اجباب از میاه بنی ضبینه است. (معجم البلدان).
اجباج
[اَ] (ع اِ) جِ جبج. مکانهایی که درختهای خرما دارد. || در قول طرفهء شاعر بمعنی سنگها.
اجبار
[اِ] (ع مص) جبر. بستم بر کاری داشتن. (زوزنی) (منتهی الارب). بستم بر سر کاری داشتن. (تاج المصادر). || بمذهب جبر منسوب کردن. (منتهی الارب). نسبت کردن با مذهب جبر. (تاج المصادر). || اکراه. مقابل اختیار.
اجباراً
[اِ رَنْ] (ع ق) قسراً. اضطراراً. قهراً. بسِتَم. بزور.
اجباس
[اَ] (ع اِ) جِ جِبس. (منتهی الارب).
اجبال
[اَ] (ع اِ) جِ جَبل.
اجبال
[اِ] (ع مص) بکوه شدن مردم: اجبلوا؛ بکوه رفتند. (منتهی الارب). || بسختی زمین رسیدن. بزمین سخت رسیدن. به تُرس رسیدن در کندن. (تاج المصادر). به دِج رسیدن: اَجْبَلَ الحافر. (منتهی الارب). || نرم آهن شدن. آهنشان نرم گشتن (ظاهراً بمعنی کند شدن شمشیر باشد؟): اجبل القوم. (منتهی الارب). ||...
اجبال صبح
[اِ لُ صُ] (اِخ) موضعی در زمین جناب، بنی حصن بن حذیفه و هَرم بن قطبه را و صبح مردی بود از عاد که بدان سرزمین نزول کرد. (معجم البلدان).
اجبان
[اِ] (ع مص) بددل یافتن. (تاج المصادر). جبان یافتن. بزدل یافتن. || بددل شمردن کسی را.
اجباه
[اَ] (ع اِ) جِ جَبَه.(1)
(1) - در منتهی الارب نیامده است.
اجب ء
[اَ بُءْ] (ع اِ) جِ جَب ء.
اجبح
[اَ بُ] (ع اِ) جِ جَبح.
اجبس
[اَ بَ] (ع ص) ضعیف و سست.
اجبل
[اَ بُ] (ع اِ) جِ جبل.
