احقٍ
[اَ قِنْ] (ع اِ) اَحْقی. جِ حَقو.
احقاء
[اَ] (ع اِ) جِ حَقو.
احقاء
[اَ حِقْ قا] (ع ص، اِ) جِ حَقیق.
احقاب
[اَ] (ع اِ) جِ حُقُب و حُقب. روزگارها. سالهای هشتاد هشتاد. زمانهای دراز پی درپی. || جِ حَقَب، بمعنی پالان اشتر.
احقاب
[اِ] (ع مص) احقاب معدن؛ نیافتن چیزی در کان. یافت نشدن چیزی در معدن. (منتهی الارب). || احقاب بعیر؛ تنگ بستن بر شتر. || در حقیبه نهادن. (تاج المصادر) (زوزنی). || در پس خود بستن شترسوار چیزی را. || پس خود بر شتر سوار کردن کسی را. (منتهی الارب).
احقاد
[اَ] (ع اِ) جِ حِقد. کینه ها :
هست او مقراض احقاد و جدال
قاطع جنگ دو خصم و قیل و قال.مولوی.
احقاد
[اِ] (ع مص) بکینه آوردن. (زوزنی) (منتهی الارب). || نیافتن چیزی از معدن بعد از جستن. نایافتن چیزی از معدن. (تاج المصادر).
احقاف
[اَ] (ع اِ) جِ حِقف. ریگهای تودهء کژ. تل های ریگ. ریگ پشته ها.
احقاف
[اَ] (اِخ) ریگهای دراز که بکرانهء شحر بود و قوم عاد در آن سکونت داشتند. (منتهی الارب). اراضی وسیعی در عربستان که امتداد می یابد از حضرموت تا عمان و از خلیج فارس تا هرمزد. قوم عاد در آن سکونت داشتند و مشتمل بر ریگ توده های مستطیل متحرکی میباشد....
احقاف
[اَ] (اِخ) بغلط بکوه قاف اطلاق شده. رجوع به مادهء فوق شود.
احقاف
[اَ] (اِخ) سورهء چهل وششم از قرآن کریم، و آن مکیه است و شمارهء آیات آن 35 است، پس از جاثیه و پیش از محمد، و اول آن: حم. تنزیل الکتاب...
احقافیه
[اَ فی یَ] (اِخ) نام سال پنجم بعثت رسول صلوات الله علیه از سیزده سال توقف آن حضرت در مکه.
احقاق
[اِ] (ع مص) بر حق بداشتن. (تاج المصادر). بحقیقت بدانستن. (تاج المصادر). درست دانستن و یقین کردن امری را. (منتهی الارب). || بسه سال کامل رسیدن بَکره و حقه گردیدن. || حق گفتن. (منتهی الارب). || احقاق رَمیه؛ کشتن شکار را. || غلبه کردن کسی را بحق. || واجب کردن...
احقاق
[اَ] (ع اِ) جِ حُقّه.
احقال
[اِ] (ع مص) احقال زرع؛ حقل گردیدن کشت. (منتهی الارب).
احقال
[اَ] (ع اِ) جِ حَقله.
احقان
[اِ] (ع مص) جمع کردن اقسام شیر را.
احقان
[اَ] (ع اِ) جِ حَقنه.
احقب
[اَ قَ] (ع ص) خر وحشی که در شکم وی سپیدی باشد، یا تنگ بستنگاه وی سپید باشد. گورخر که تهیگاه او از هر دو سوی سپید باشد. خر دشتی که در شکم او سفیدی بود. مؤنث: حَقْباء. ج، حُقْب.
احقب
[اَ قُ] (ع اِ) جِ حَقب و حُقُب.
