احضبی
[اَ ضَ] (ص نسبی) منسوب است به احضبین و گروهی از بزرگان بدان جا منسوبند. (سمعانی).
احضبین
[اَ ضَ] (اِخ) موضعی ببلاد یَمَن. رجوع به احضبی شود.
احضر
[اَ ضَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از حضور: وقد تورک علی هذا قبل هؤلاء قومٌ، کانوا احدّ انیاباً و احضر اسباباً و اعظم اقداراً... فلم یثّم لهم ما ارادوه. (قفطی).
- امثال: اَحضَر من التراب . (مجمع الامثال میدانی).
|| بسیارشر. (منتهی الارب). و فی الحدیث: و السبت احضر الاّ انّ...
احضه
[اَ حِضْ ضَ] (ع اِ) جِ حَضیض.
احط
[اَ حَط ط] (ع ص) نرم پشت. || (ن تف) فروافتاده تر. بزیرتر.
احطاب
[اِ] (ع مص) هیزم ناک شدن زمین. || اِحطابِ کَرْم؛ هنگام بریدن حَطَبِ رز رسیدن. (منتهی الارب). به هیمه آمدن رز. (تاج المصادر). هنگام هرَسِ مو رسیدن.
احطاب
[اَ] (ع اِ) جِ حَطَب. هیمه ها. هیزم ها.
احطاط
[اِ] (ع مص) دمیدگی آوردن روی یا فربه شدن و تهبج کردن: احطَّ وجهه. (منتهی الارب).
احطال
[اَ] (ع اِ) جِ حِطل.
احطب
[اَ طَ] (ع ص) مردی که مانند هیزم خشک و لاغر باشد. مرد سخت لاغر. (مهذب الاسماء). سخت نزار. بسیار لاغر. مرد خشک لاغر. (منتهی الارب). || مرد بدیُمن. (منتهی الارب). مؤنث: حَطْباء. ج، حُطب.
احطیطاء
[اِ] (ع مص) برآماسیدن. منتفخ گردیدن. (منتهی الارب). ورم کردن. متورم شدن. باد کردن. آماهیدن.
احطیفون
[ ] (اِخ) نام طبیبی یونانی. (ابن الندیم از یحیی النحوی).
احظ
[اَ حُظ ظ] (ع اِ) جِ حَظّ. بهره ها. نصیب ها.
احظٍ
[اَ ظِنْ] (ع اِ) جِ حِظی. بهره ها. نصیب ها.
احظ
[اَ حَظ ظ] (ع ن تف) بابهره تر. بخت مندتر. بختیارتر.
احظاء
[اِ] (ع مص) تفضیل دادن بر. ترجیح نهادن بر. افزونی نهادن. || فضل و منت نهادن. || تحظیه. بهره مند کردن.
احظاظ
[اِ] (ع مص) بابهره شدن. بخت مند گردیدن. (منتهی الارب). دولتی گشتن.
احظی
[اَ ظا] (ع ن تف) خوشبخت تر. سفیدبخت تر.
احظی
[اَ] (ع اِ) اَحْظٍ. جِ حِظی. بهره ها. نصیب ها.
احفاء
[اِ] (ع مص) مهربانی کردن. || عیب کردن. || ساده گردانیدن پای را یعنی برهنه کردن. || خداوند ستور سوده پای شدن. || برهنه پای گردانیدن. (منتهی الارب). || نیک بریدن. || احفاء سؤال؛ بار بار سؤال کردن. مبالغه کردن در سؤال. الحاح کردن. (منتهی الارب). || ریش را اصلاح...
