احصاص
[اِ] (ع مص) بهرهء کسی را دادن. (منتهی الارب). بخش کسی را دادن. حصهء کسی فرادادن. (تاج المصادر). نصیب کسی دادن. || معزول کردن کسی را از کار. (منتهی الارب). عزل کردن کسی را از کاری.
احصاف
[اِ] (ع مص) استوار کردن. (زوزنی): احصاف امر؛ استوار و مستحکم کردن کار. احصاف حبل؛ استوار بستن رَسَن. (منتهی الارب). نیک تافتن رسن. (تاج المصادر). || احصاف ثوب؛ نیک بافتن جامه. (منتهی الارب). || گام نزدیک نهادن برفتن. بشتاب دویدن. (زوزنی). نیک دویدن. (تاج المصادر). || دور کردن. || بپایان...
احصال
[اِ] (ع مص) احصال نخل؛ غوره کردن خرمابُن. (منتهی الارب). باغوره شدن خرما. (تاج المصادر).
احصان
[اَ حَصْ صا] (ع اِ) بنده و خر.
احصان
[اِ] (ع مص) استوار گردانیدن. (منتهی الارب). محکم، مستحکم، تحکیم کردن. حصار کردن. || نگاه داشتن. نگه داشتن. || پارسا گردانیدن تزوج کسی را. (منتهی الارب). || پارسا گردیدن زن. || شوی کردن زن. شوهر کردن. || باردار شدنِ زن. || مستور شدن. نهفته گردیدن. نهفتگی کردن. (تاج المصادر). احصانِ...
احصان
[اَ] (ع اِ) جِ حِصن.
احصبان
[اَ صَ] (اِخ) موضعی است در یمن. (مراصد).
احصد
[اَ صَ] (ع ص) حبل اَحصَد؛ رَسَن محکم تافته. (منتهی الارب).
احصره
[اَ صِ رَ] (ع اِ) جِ حصیر.
احصن
[اَ صَ] (ع ن تف) حصین تر.
احصنه
[اَ صِ نَ] (ع اِ) پیکانها.
احصی
[اَ صا] (ع فعل) فعل ماضی مفرد از مصدر اِحصاء : ثم بعثناهم لِنعلَم ایّ الحزبین اَحصی لما لبثوا اَمَداً. (قرآن 18/12)؛ پس برانگیختیم آنها را تا بدانیم کدام دو فرقه نگاه داشته مر آنچه ماندند از مدّت. (تفسیر ابوالفتوح رازی). و رجوع به احصاء شود.
احضاب
[اَ] (ع اِ) جِ حِضب. بانگها که از کمان برآید. آوازهای کمان. ترنگست ها. || آوازهای خوش.
احضاب
[اِ] (ع مص) رسن واژون شده را راست کردن بر چرخ آبکشی تا روان گردد. || احضاب نار؛ افروختن آتش یا هیزم افکندن در آن تا زبانه زند. (منتهی الارب).
احضاج
[اَ] (ع اِ) جِ حِضج.
احضار
[اِ] (ع مص) حاضر آوردن. (منتهی الارب). حاضر کردن. (تاج المصادر) (زوزنی). فراخواندن. بخواندن. || دویدن اسب. (منتهی الارب) (تاج المصادر). دویدن اسب و آهو و غیره.
احضار ارواح
[اِ رِ اَرْ] (ترکیب اضافی)(1)(علمِ...) عمل فراخواندن روانهای مردگان بتوسط رابطی.(2)
(1) - Spiritisme.
(2) - Medium.
احضاریه
[اِ ری یَ / یِ] (از ع، اِ) نامه ای که قاضی بدان مدعی علیه را فراخواند.
احضان
[اِ] (ع مص) بردن حق کسی: اَحضَن بحقّی؛ بُرد حق مرا. || عیب کردن کسی را: احضن الرجل و به؛ عیب کرد مرد را. (منتهی الارب).
احضان
[اَ] (ع اِ) جِ حِضن. اطراف. کران ها. کنارها. جوانب. || نواحی زمین.
