احفاث
[اَ] (ع اِ) جِ حَفِثَه و حِفَثَه و حَفِث و حِفِث.
احفاد
[اِ] (ع مص) رفتن کم از پویه، یعنی کم از خَبَب. || شتابانیدن کسی را. بشتابانیدن. (زوزنی). || اِحفاد بعیر؛ راندن شتر را برفتار حَفَدان، یعنی برفتار کم از پویه. || بخدمت شتافتن. بشتافتن نزدیک کسی. (تاج المصادر). || بکینه آوردن کسی را. بخشم آوردن. (تاج المصادر).
احفاد
[اَ] (ع اِ) جِ حافِد و حَفَد. دختران. || فرزندزادگان. نبیرگان. نبسه گان اولاد : راه اولاد و احفاد او بازدادند تا بتعهد او قیام می نمودند. (ترجمهء تاریخ یمینی). تیر چرخی... بیک پسر جغتای رسید که محبوب ترین احفاد چنگیز بود. (جهانگشای جوینی). || یاران. خادمان.
احفار
[اِ] (ع مص) اِحفارِ صبی؛ افتادن چهار دندان پیشین کودک، دو از بالا و دو از زیر. || احفارِ مُهر؛ افتادن دندانهای ثنایا و رباعیات کُرّه. (منتهی الارب). || اِحفارِ کسی چاهی را؛ یاری دادن کسی را در کندن چاه. (منتهی الارب).
احفار
[اَ] (ع اِ) جِ حَفَر.
احفار
[اَ] (اِخ) موضعی است در بادیه العرب. (مراصد).
احفاش
[اِ] (ع مص) شتابانیدن.
احفاش
[اَ] (ع اِ) جِ حِفش. || احفاشُالبیت؛ قماش خانه و متاع فرومایهء آن. خرت و پرت. || احفاش الارض؛ سوسمارهای زمین. خارپشتهای آن. (منتهی الارب).
احفاص
[اَ] (ع اِ) جِ حَفص.
احفاض
[اَ] (ع اِ) جِ حَفض.
احفاظ
[اِ] (ع مص) بخشم آوردن. (زوزنی). و الاحفاظ لایکون الا بکلام قبیح. (منتهی الارب).
احفاف
[اِ] (ع مص) بی روغن گذاشتن سر را مدتی. (منتهی الارب). روغن بر سر ناکردن. (تاج المصادر). || چنان راندن اسب را که آواز برآید از رفتار وی. (منتهی الارب). اسب را بر دویدن داشتن. (تاج المصادر). || بافتن جامه را بشانه و تیغ. || یاد کردن کسی را بزشتی....
احفش
[اَ فَ] (ع ص) شتری که کوهانش ریش شده است. شتر که کوهان او از زیر تا بالا ریش شده لکن هنوز بن کوهان او سالم است.
احفظ
[اَ فَ] (ع ن تف) بامحفوظات تر. که بیشتر یاد گیرد.
- امثال: احفظ من الشُّعبی .
احفظُ من العمیان . (مجمع الامثال میدانی).
احفظاظ
[اِ فِ] (ع اِ) احفظاظ حیه؛ دمیدن مار.
احفلی
[اَ فَ لا] (ع اِ) تماماً. || جماعت و طایفه. || مهمانی عام: دعاهم الاحفلی؛ ای بجماعتهم. و رجوع به اجفلی شود.
احفه
[اَ حِفْ فَ] (ع اِ) جِ حِفاف. طرّه های موی گرداگرد سر اَصْلَع. || قومی که چیزی را گرد فروگرفته باشند.
احفه
[اَ حِفْ فَ] (ع اِ) رجوع به احفه شود.
احفیظاظ
[اِ] (ع مص) دمیدن مار: اِحفاظت الحیهُ؛ دمید مار.
احق
[اَ حَق ق] (ع ن تف) سزاوارتر. اولی. صاحب حق تر. راست تر. احری. اقمن. الیق. اجدر. بسزاتر: هذا احق منزل بترک.
احقّالخیل بالرکض المعارُ.
|| (ص) اسبی که سمهای پا برجای سمهای دست گذارد در رفتن و آن عیب است. (منتهی الارب). آنکه پای در جایگاه دست نهد. (تاج المصادر). ||...
