احبش
[اَ بَ] (اِخ) ابن قلع. شاعری است.
احبل
[اَ بُ] (ع اِ) جِ حَبل.
احبل
[اَ بَ / اِ بِ] (ع اِ) لوبیا.
احبن
[اَ بَ] (ع ص) مستسقی. مرد استسقاگرفته. آنکه استسقا دارد. (تاج المصادر). آنکه علت استسقا دارد. (زوزنی). || کلان شکم. (منتهی الارب). مؤنث: حَبْناء. ج، حُبن.
احبنجار
[اِ بِ] (ع مص) دمیده شدن از خشم. (منتهی الارب).
احبنطاء
[اِ بِ] (ع مص) کلان شکم گردیدن. (منتهی الارب). آماهیدن شکم. || پرخشم شدن. || زمین گیر شدن. بر زمین چسبیدن. به پشت واچسبیدن چنانکه هر دو پا بر هوا برکرده شود. دوسیدن (در منتهی الارب دوشیدن آمده و آن غلط کاتب است) .
احبوش
[اُ] (ع اِ) جماعت مردم از هر قبیله و هر جنس. ج، اَحابیش. || گروهی از سیاهان.
احبوشه
[اُ شَ] (ع اِ) جماعت مردم از هر قبیله.
احبول
[اُ] (ع اِ) حباله. احبوله. دامِ صیاد .
احبوله
[اُ لَ] (ع اِ) دام صیاد. احبول. حباله. دام داهول. تَله.
احبه
[اَ حِبْ بَ] (ع ص، اِ) جِ حبیب. دوستان.
احبی
[اَ با] (ع ص) نعت از حبا یحبو حبواً.
- امثال: الاقوَسُ الاحبی من ورائک ؛ هذان من صفه الدهر... یعنی انّ الدهر الاصلب الذی لایبلیه شی ء والذی یحبو لیثب من ورائک، ای امامک. یضرب لمن یفعل فعلا لاتؤمن بوائقه فهو یحذر بهذه اللفظه کما یقال الحساب امامک. (مجمع الامثال...
احبیر
[اِ] (ع اِ) نار احبیر؛ آتش دنبالهء کرم شب تاب.
احتاء
[اِ] (ع مص) استوار گردانیدن: احتاء جدار؛ استوار و محکم کردن دیوار را. || احتاء عقده؛ بستن گره را. || احتاء کساء؛ ریشه تافتن گلیم را. تافتن ریشه. || احتاء ثوب؛ دوختن جامه را. (منتهی الارب).
احتات
[اِ] (ع مص) اِحتات اَرطی؛ خشک شدن آن. (منتهی الارب).
احتات
[اَ] (ع ص، اِ) جِ حَتّ. اسبان و شتران نیک رو. || ملخهای مرده. || شترمرغان شتابنده.
احتار
[اِ] (ع مص) محکم کردن. || استوار بستن گره. (منتهی الارب). گره محکم کردن. (تاج المصادر). || طعام خورانیدن. || اندک دادن یا دادن مطلق. (منتهی الارب).
احتار
[اَ] (ع اِ) جِ حُتره. (منتهی الارب).
احتان
[اَ] (ع اِ) جِ حتن. قرینان. همتایان. همسران.
احتان
[اِ] (ع مص) تیرهای کسی در یک جا افتادن: احتان رجل؛ افتادن تیرهای مرد در یک جا. (منتهی الارب).
