اجل مقدر
[اَ جَ لِ مُ قَدْ دَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) مرگ مقدّر و معین. اجل معلوم.
اجلنحاء
[اِ لِ] (ع مص) فروخفتن و نشستن. (منتهی الارب).
اجلنظاء
[اِ لِ] (ع مص) پرخشم گردیدن. || ستان خفته پاها بلند داشتن. || بر پهلو خفتن و پاها دراز کردن. (منتهی الارب).
اجلنفاع
[اِ لِ] (ع مص) تناور و فراخ شکم گردیدن. (منتهی الارب). || ستبر شدن.
اجلواذ
[اِ لِوْ وا] (ع مص) شتافتن. (صراح). تیز رفتن. || نیک رفتن شتر. (زوزنی). || دیر کشیدن. دراز شدن. || رفتن باران: اجلوذ المطر؛ اذا امتدّ وقت تأخره و انقطاعه.
اجلواز
[اِ لِوْ وا] (ع مص) تیز رفتن. || رفتن باران.
اجلواظ
[اِ لِوْ وا] (ع مص) راست و مستمر شدن. (منتهی الارب).
اجله
[اَ جِلْ لَ] (ع ص، اِ) جِ جلیل. || (اِ) ججِ جُلّ.
اجله
[اَ لَهْ] (ع ص) مرد فراخ پیشانی. || آنکه مویش از پیش سر رفته باشد. || گاو بی شاخ. (منتهی الارب).
اجله
[اِ لَهْ] (اِخ) دهی است به یمامه. (مراصد).
اجلی
[اَ لا] (ع ن تف) جلی تر. روشن تر. (مؤید). هویداتر. (مقابل اخفی) : تعریف بأجلی. مُعرِّف از مُعرَّف اجلی باید.
اجلی
[اَ لا] (ع ص) آنکه مویش از پیش سر رفته بود. || که موی هر دو جانب پیشانی وی رفته باشد. مؤنث: جَلْواء.
اجلی
[اَ جَ لا] (اِخ) کوهی است در مشرق ذات الاصاد، از سرزمین شربّه. || ابن سکیت گفته: سه پشته است واقع در مبدأه النعم ثعل، در کنار جریب که به ثُعل می پیوندد و آن چراگاهی است معروف. || اصمعی گوید: بلادی است خوش و نیکو که در آنها حلی...
اجلیلاء
[اِ] (ع مص) برآمدن از شهری بسوی شهری. (منتهی الارب).
اجلین
[اَ جَ لَ] (ع اِ) تثنیهء اَجل.
- اَبْعَدُالاَجلَین.؛
- اَقرَبُالاَجلَین.؛
اجم
[اَ جَ] (ع اِ) نیستانها و بیشهء شیر که مکمن شیران باشد. (شعوری از محمودی). انبوههای درختان :
قلعه خالی کند از خصم زبردست به تیر
همچو خالی کند از شیر بشمشیر اجم.
فرخی.
صد ره فزون دیدم ترا کز قلب لشکر درشدی
با گرگ تنها در اجم، با شیر تنها در عرین.
فرخی.
به روز جنگ...
اجم
[اَ] (ع اِ) هر خانهء چهارگوشهء پهن و هموار.
اجم
[اَ جَ] (ع مص) ناخوش داشتن و دلگیر شدن از طعام. ستوه آمدن از خوردن یک نوع طعام. || بگردیدن آب از حال خود. || واداشتن کسی بر چیزی که آن را ناخوش دارد.
اجم
[اُ جُ / اُ] (ع اِ) قلعه. ج، آجام.
اجم
[اُ جُ] (ع اِ) جِ اَجَمَه.
