اجدر
[اَ دَ] (ع ن تف) ارآی. الیق. اَحری. احقّ. سزاوار. (مهذب الاسماء). سزاوارتر. جدیرتر. اولی.
اجدرونتن
[اَ دَ تَ] (هزوارش، مص)بلغت زند و پازند (!) درو کردن و درویدن. (برهان قاطع).
اجدزاز
[اِ دِ] (ع مص) اجتزاز. رجوع به اجتزاز شود.
اجدع
[اَ دَ] (ع ص) نعت است از جدع. (منتهی الارب). گوش یا بینی یا لب بریده. (زوزنی). گوش بریده. (تاج المصادر). بینی بریده. (تاج المصادر). بریده بینی: انفک منک و ان کان اجدع. || دست بریده. || لب بریده. (تاج المصادر) (منتهی الارب). مؤنث: جَدْعاء. ج، جُدع.
اجدع
[اَ دَ] (اِخ) شیطان. (منتهی الارب).
اجدع
[اَ دَ] (اِخ) پدر مسروق که از کبار تابعیان است و عمر بن الخطاب نام او بگردانید و عبدالرحمان نام داد.
اجدف
[اَ دُ] (اِخ) یا اَجدُث یا اَحدُث. موضعی است.
اجدل
[اَ دَ] (ع اِ) چرغ. صقر. شاهین. (دستوراللغه). چرخ و آن طائری شکاری است. ج، اَجادِل.
اجدل
[اَ دَ] (ع ص) آویخته دوش. || ساعد اَجدَل؛ ساعد نیک خلقت برپیچان، نه از لاغری.
اجدل
[اَ دَ] (اِخ) نام اسب ابوذر غفاری رضی الله عنه. || نام اسب جُلاسِ کندی. || نام اسب مشجعه جدلی.
اجدل
[اَ دُ] (ع اِ) جِ جَدل.
اجدلان
[اَ دَ] (اِخ) دو ابرق [ خاک با سنگ و گل درآمیخته ] است از دیار عوف بن کعب بن سعد از نواحی ستار. و آن وادئی است امرؤالقیس بن زید مناه بن تمیم را. (معجم البلدان).
اجدلی
[اَ دَ لی ی] (ع اِ) اجدل. چرغ. صقر. چرخ. شاهین.
اجدم
[اِ دَ] (ع صوت) کلمه ای است که اسب را بدان زجر کنند تا پیش رود. و اصل آن هِجْدَمْ باشد.
اجدهاک
[ ] (اِخ) آژی ده آک. (ابن الندیم). ضحاک. رجوع به ضحاک و رجوع به آک شود.
اجدی
[اَ دا] (ع ن تف) انفع: اَجدی من الغیث فی اوانه.
اجدی
[اَ] (ع اِ) اَجْدٍ. جِ جدی. بزغالگان.
اجذ
[اَ جَذذ] (ع ص) بریده.
اجذاء
[اِ] (ع مص) استادن. راست ایستادن. برجای ایستاده شدن: مثل الاُرزه المجذیه علی الارض؛ ای الثابته. (منتهی الارب). || اجذاء حجر؛ ایستاده کردن و پیش افکندن سنگ را. || اجذاء فصیل؛ پیه ناک گردیدن کوهان شتربچه. || بازداشتن. (منتهی الارب). مثل || سنگ برداشتن.
اجذاذ
[اَ] (ع اِ) جِ جَذّ.
