آفتاب گردان
[گَ] (اِ مرکب) سایبان. چتر. || لبه ای جدا که بر مقدم کلاه پیوستندی در سفرها تا آفتاب بر روی کمتر تابد. || گلی که ساق آن بستبریِ دو ابهام و درازای آن ببالای آدمی و بیشتر رسد با برگهای بزرگ و مزغّب و گلی زرد و پهن و بزرگ...
آفتاب گردش
[گَ دِ] (اِ مرکب) حرباء.
آفتاب گردک
[گَ دَ] (اِ مرکب) حرباء. آفتاب پرست. بوقلمون. || گل آفتاب پرست. || خبازی. پنیرک.
آفتاب گرفتگی
[گِ رِ تَ / تِ] (حامص مرکب) کسوف شمس. احتجاب شمس. پوشیدگی آفتاب.
آفتاب گن
[گِ] (ص مرکب) آفتاب گین.
آفتاب گنی
[گِ] (حامص مرکب)آفتاب گینی.
آفتاب گیر
(نف مرکب) آنجا که هر روز آفتاب در آن تابد. || (اِ مرکب) سایبان. چتر. سپر با دسته که بر سر پادشاهان چون سایبان داشتندی :
ز روی قدر جز آن آفتاب گیر که زد
تپانچه بر رخ خورشید ساعتی صد بار؟
بدیعی سمرقندی.
آفتاب گین
(ص مرکب) آفتاب گن. آفتاب ناک: شمس یومنا؛ آفتاب گین شد روز ما. (زمخشری).
-روزی آفتاب گین؛ بی ابر. صحو.
آفتاب گینی
(حامص مرکب) آفتاب گنی. چگونگی و صفت آفتاب گین.
آفتاب لقا
[لِ] (ص مرکب) آفتاب طلعت. آفتاب عذار. سخت جمیل.
آفتاب مهتاب
[مَ] (اِ مرکب) قسمی از آتش بازی که نور آن گاه سوختن بچند رنگ زند.
آفتاب ناک
(ص مرکب) آفتاب گن. آفتاب گین. پرآفتاب. بسیارآفتاب.
-آفتاب ناک شدن روز؛ بی ابر شدن آن: شمس؛ آفتاب ناک شدن روز. (صراح).
-روزی آفتاب ناک؛ بی ابر. صحو.
آفتاب ناکی
(حامص مرکب) حالت و چگونگی آفتاب ناک.
آفتاب نزده
[نَ زَ دَ / دِ] (ق مرکب) پیش از طلوع آفتاب.
آفتابه
[بَ / بِ] (اِ مرکب) آب تابه. ظرفی فلزین با لوله ای بلند که در آن آب گرم کنند. مِحَمّ. || اِبریقی از فلز و بیشتر از مس که در طهارتخانه بکار برند. قُمْقُمه. (مهذب الاسماء). قُمْقُم. کُمْکُم.
-آفتابه گرفتن، آفتابه برداشتن؛ بقضای حاجت شدن.
|| ظرفی فلزین که پیش و پس...
آفتابه چی
[بَ / بِ] (ص مرکب، اِ مرکب) آفتابه دار.
آفتابه خانه
[بَ / بِ نَ / نِ] (اِ مرکب)بیت الخلا.
آفتابه دار
[بَ / بِ] (نف مرکب) آنکه در خانهء پادشاهان و اعیان رجال شغلش آفتابه داشتن است.
آفتابه داری
[بَ / بِ] (حامص مرکب)کار آفتابه دار. || (اِ مرکب) آنجای که آفتابه در آن دارند.
آفتابه دزد
[بَ / بِ دُ] (نف مرکب / ص مرکب) دَله دُزد.