جستجوی واژه در لغتنامه دهخدا
جستجوی معنی واژه بدا: (تعداد کل: 4)
بدا
[بَ] (صوت) کلمهء افسوس یعنی دریغا بدکرداری او. ضد خوشا. (ناظم الاطباء). از عالم خوشا بمعنی بسیار بد. (آنندراج). بدا چیزی، بئسما. (ترجمان القرآن جرجانی). بدا بحال من، وای بر من. بدا بحال کسی... وایِ کسی که...، وای بر کسی که... (یادداشت مؤلف) :
بدا سلطانیا کو را بود رنج دل...
بدا سلطانیا کو را بود رنج دل...
بدا
[بَ] (اِ) شرارت و بدکرداری. || سخن زشت. || فحش. || سخن بی ادبانه. (ناظم الاطباء).
بدا
[بَ] (از ع مص) بیاد آمدن مطلبی. بخاطر آوردن چیزی که از پیش نبود. (ناظم الاطباء). || رأی نوپدید آمدن. (تاج المصادر بیهقی) :
چون از گشاد بر نظرت شد زمانه (رمایه)؟ راست
هرگز گمان مبر که ز رنج افتدش بدا.
مسعودسعد (دیوان ص3).
و گفتند اصل نص اول است و بدا بر خدا...
چون از گشاد بر نظرت شد زمانه (رمایه)؟ راست
هرگز گمان مبر که ز رنج افتدش بدا.
مسعودسعد (دیوان ص3).
و گفتند اصل نص اول است و بدا بر خدا...
بدا
[بَ] (ع اِ) پلیدی رقیق. || پیوند اندام مردم. ج، اَبداء. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || آغاز. (ناظم الاطباء).