ابوالوفاء

[اَ بُلْ وَ] (اِخ) کمال الدین. سید ابوالوفاء شیرازی. (خواجه...) فرصت شیرازی در آثارالعجم آرد که: از احوالش چیزی معلوم نشد جز اینکه سیدیست جلیل القدر از اولیاءالله و با شاه داعی الی الله معاصر بوده و ارادت داشته. زمانی که شاه نعمه الله ولی قدس سره بشیراز آمده شرف خدمت آن جناب را دریافته. بقعهء سید ابوالوفاء در سمت شمال غربی شیراز است خارج از شهر بمسافت یک میدان اسب. بقعهء کوچکی دارد اطرافش قبرستان است - انتهی. و ظاهراً مراد جامی در اشعه اللمعات از قدوه العرفاء خواجه ابوالوفاء که این قطعهء منظوم را به نام او ثبت میکند و خود بجواب آن می پردازد صاحب ترجمه است:
قدوهء اهل دانش و تقوی
بنویسد جواب این فتوی
که چه باشد مراد شیخ جنید
رحمه الله ز رمز لون الما
از چه فرمود صاحب لمعات(1)
عکس آنرا که شیخ کرد ادا
عکس آن چیست آنکه رنگ محب
هست رنگ حبیب بی همتا.
خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی را به او علاقهء تام بود و ابوالوفا را دربارهء او وفا:
وفا از خواجگان شهر با من
کمال دولت و دین بوالوفا کرد.
(نقل به اختصار از حافظ شیرین سخن تألیف محمد معین). و رجوع به ابوالوفای خوارزمی شود.
(1) - فخرالدین عراقی.