تمیمه

[تَ مَ] (ع اِ) تعویذ و مهرهء پیسه که در رشته کرده در گردن اندازند برای دفع چشم بد. ج، تمیم، تمائم. و فی الحدیث: من علق تمیمه فلا اتم الله له و اما المعاذات اذا کتب فیها القرآن و اسماءاللهتعالی فلابأس بها. (منتهی الارب). به معنی تعویذ و مهرهء سیاه و سفید که در گردن طفلان اندازند. (از غیاث اللغات) (از آنندراج). تمیمه :
تا وصف او تمیمهء من شد به جنب من
تمتام ناتمام سخن بود بو تمام.خاقانی.
زهی تمیمهء حسان ثابت واعشی
خهی یتیمهء سحبان وائل و عتاب.خاقانی.
پیش چنین تحفه کو تمیمهء عقل است
واحزن، از جان بو تمام برآمد.خاقانی.