ابوالمظفر

[اَ بُلْ مُ ظَفْ فَ] (اِخ) نصربن محمد نیشابوری متخلص به استغنائی. عوفی در لباب الالباب (چ لیدن ج2 ص23) آورده: [ وی ] از معارف و فضلاء نیشابور، بفضل و دانش مذکور و در میان طبقات شعراء آن عصر (سامانی) مشهور و از گفته های او دو بیت بیش استماع نیفتاده بود آورده شد:
بماه ماندی اگر هستئیش زلف سیاه
بزهره ماندی اگر باشدیش مشکین خال
رخانْش را بیقین گفتمی که خورشید است
اگر نبودی خورشید را کسوف و زوال.
و هدایت در مجمع الفصحاء با ذکر عبارات فوق او را از فحول فصحای زمان آل سامان و آل بویه دانسته است.