تکله

[تُ لَ / لِ] (اِخ) نام یکی از اتابکان است که در شیراز پادشاهی کردند. (برهان) (فرهنگ جهانگیری) (از انجمن آراء) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از غیاث اللغات). اتابک تکله (571-591 ه . ق.) پسر اتابک زنگی است و او 20 سال بر فارس اتابکی کرد و مردی عادل و صلح دوست بود و وزیری داشت بنام امین الدین کازرونی که به کرم و بخشش شهرت بسیار یافته، آخر کار بین تکله و پسر عمش قطب الدین سنغربن طغرل نزاع شد و طغرل اتابک تکله را که شخصاً بجنگ او رفته بود بقتل رساند و خود اتابک شد. (تاریخ مغول اقبال ص382). و این سومین اتابک از اتابکان فارس است. رجوع به تاریخ مغول اقبال ص399 شود :
در اخبار شاهان پیشینه هست
که چون تکله بر تخت شاهی نشست.
(بوستان).
چو بشنید دانای روشن نفس
به تندی برآشفت کای تکله بس.(بوستان).
مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش
روان تکله و بونصر سعد مینازند.سعدی.