تقارب

[تَ رُ] (ع مص) با یکدیگر خویشی داشتن. (زوزنی). بیکدیگر نزدیک شدن. (دهار) (از آنندراج) (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء). خلاف تباعد. (از اقرب الموارد). || کم گردیدن شتران و گذشتن آن. (منتهی الارب). کم گردیدن شتر کسی و پشت ریش گردیدن آن. (از اقرب الموارد). || نزدیک رسیدگی رسیدن کشت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || اذا تقارب الزمان لم تکد رؤیا المومن تکذب. مراد از آن آخر روزگار است و نزدیکی قیامت. لان الشی ء اذا قل تقاصرت اطرافه او المراد استواءاللیل و النهار و یزعم العابرون ان اصدق الازمان لوقوع العباره وقت انفتاق الانوار و وقت ادراک الثمار و حینئذٍ یستوی اللیل و النهار او المراد زمن خروج المهدی علیه و علی آبائه الکرام اکرم التحیه و افضل السلام. حین تکون السنه کالشهر و الشهر کالجمعه. و الجمعه کالیوم. و الیوم کالساعه. یستقصر لاستلذاذه. (منتهی الارب). || (اِ) نام بحری است از بحرهای شعر. (آنندراج). ابونصر فراهی در نصاب الصبیان بحر متقارب را برای ضرورت شعر تقارب خوانده است :
به بحر تقارب تقرب نما
بدین وزن میزان طبع آزما.
(یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
رجوع به متقارب شود.