تصبی
[تَ صَبْ بی] (ع مص) فریفتن مرد زن را و در فتنه انداختن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || دل ببردن. (تاج المصادر بیهقی). || خواندن زن کسی را به سوی بازی (صبا) و مشتاق گردانیدن وی را آن زن. (از ناظم الاطباء).