تشهد
[تَ شَهْ هُ] (ع مص) به تحیات نشستن و شهادت آوردن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). تحیات خواندن در نماز. (زمخشری). اشهد ان لااله الاالله گفتن در نماز و نشستن تا آنجا و فی الحدیث: یعلمنا التشهد کما یعلمنا السوره؛ ای التحیات الله. (منتهی الارب). گفتن تحیات در نماز. (از اقرب الموارد). کلمهء شهادت خواندن و اشهد ان لااله الاالله گفتن. (غیاث اللغات). گفتن شهادت در نشست پس از رکعت دوم هر نماز و نیز در نشستن پس از رکعت چهارم در نمازهای ظهر، عصر، عشا، و رکعت سوم در نماز مغرب به این عبارت: اشهد ان لااله الاالله وحده لاشریک له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله :
از سجودش به تشهد برو آنگه به سلام
زو سلامی و درودی ز تو بر جمع کرام.
منوچهری.
زو دید آن نماز که قائم بود الف
راکع بماند دال و تشهد نمود لام.خاقانی.
|| خواستن شهادت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).
از سجودش به تشهد برو آنگه به سلام
زو سلامی و درودی ز تو بر جمع کرام.
منوچهری.
زو دید آن نماز که قائم بود الف
راکع بماند دال و تشهد نمود لام.خاقانی.
|| خواستن شهادت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).