تسلیم کردن

[تَ کَ دَ] (مص مرکب)واگذاشتن. دادن. سپردن. درسپردن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) : و تسلیم کرد مرآنکس را که امر و خلق از اوست باز گردیده. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 310). این همه در آن مجلس به من تسلیم کرد. (تاریخ بیهقی ایضاً ص377).
کردی از صدق و اعتقاد و یقین
خویشی خویش را به حق تسلیم.
ناصرخسرو.
ای به هر مفخرت که در گیتی است
کرده فرزانگان ترا تسلیم.مسعودسعد.
به جهد شیشهء سیماب گر در او ریزی
به شیشهء تو کند شوشه های زر تسلیم.
سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص401).
چون فخرالدوله وفات یافت به قابوس کس فرستاد... و او را بخواند تا ولایت بدو تسلیم کند. (ترجمهء تاریخ یمینی چ1 تهران. ص260).
مرا تا عشق تو تعلیم کردند
دل و جانم به غم تسلیم کردند.نظامی.
اگر جرمیست اینک تیغ و گردن
ز تو کشتن ز من تسلیم کردن.نظامی.
شاه دید او را و بس تعظیم کرد
مخزن زر را بدو تسلیم کرد.مولوی.
تسلیم مفاتیح قلاع و خزائن بدو کردند. (گلستان چ یوسفی ص 98).
این بگفت و نعره بزد و جان به حق تسلیم کرد. (گلستان).
من اختیار خود را تسلیم عشق کردم
همچون زمام اشتر در دست ساربانان.
سعدی.
کرد تسلیم به می مسند بی تابی را
هر سپندی که در این انجمن از جا برخاست.
صائب (از آنندراج).
بر مهر بت ای برهمن دیگر در دعوی مزن
تسبیح را بستان ز من تسلیم کن زنار را.
ظهوری (از آنندراج).
ز دور می نهد انگشت بر زمین خورشید
چو پیش رأی منیر تو میکند تسلیم.
ظهوری (ایضاً).
|| گردن نهادن. قبول کردن. مسلم داشتن :
من آن مثل را تسلیم کردم و گفتم
حکیم را ز کریم و کریم را ز حکیم.
حکیم وار چو تسلیم کردم و گفتم
کریم وار ز من و زین دین کند تسلیم.سوزنی.
لطیفه ای بشنو از کمال خود که در آن
ملوک نی که ملک هم مرا کند تسلیم.
انوری (از آنندراج).