ابوالقاسم
[اَ بُلْ سِ] (اِخ) قمی. ابن محمد حسن. معروف به میرزای قمی. فقیه شیعی. وی اصلاً گیلانی و مولد او به سال 1152 ه . ق. بجاپلق بود و در عراق تلمذ آقا باقر بهبهانی و دیگران کرد و سپس در قم اقامت گزید. او را تألیفات کثیره است از جمله: کتاب قوانین در اصول و کتاب جامع الشتات در فقه به زبان فارسی و کتاب غنائم در فقه استدلالی و مناهج در فقه. معین الخواص در فقه. مرشدالعوام در فقه بفارسی و رسائل بسیار دیگر در فقه و اصول و کلام و حکمت که پاره ای از آنها را ضمیمهء جامع الشتات کرده اند و رسائل ذیل نیز از اوست: رساله ای در قاعدهء تسامح در ادلهء سنن و کراهت. رساله ای در جواز قضا و تحلیف به اجازهء مجتهد. رساله ای بفارسی در اصول پنجگانهء دین و عقائد حقهء اسلامیه. و دیوان شعری نیز در حدود پنج هزار بیت و منظومه ای در علم معانی و بیان و کتاب جواب مسائل فرعیه مشهور به سؤال و جواب میرزای قمی یا جامع الشتات و آن از کتب مشهور اوست و این کتاب به سال 1277 ه . ق. در طهران چاپ شده است.