تذکره

[تَ کِ رَ] (ع مص) بیاد آوردن. (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی). یاد آوردن. (غیاث اللغات) (آنندراج). || پند دادن. (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی) (غیاث اللغات) (آنندراج). رجوع به تذکیر شود. || (اِ) یادگار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) :
در بوستان جاه تو شد بنده سوزنی
با ده زبان چو سوسن آزاد مدح خوان
تا نام وی بتذکرهء مدحت تو در
روی آشنا شود چو طفیلی بمیهمان.سوزنی.
نقل کردند از خدمت خواجه محمد حافظی بخاری که اورع الزمان و تذکرهء خانوادهء خواجگان. (انیس الطالبین ص124). || یادداشت. (غیاث اللغات) (آنندراج). آنچه بحاکم نویسند تا جواب بستانند. (نفائس الفنون قسم اول، در علم استیفا ص104) :رسول گفت این سخنها همه حقست، تذکره ای باید نبشت تا مرا حجت باشد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 294). گفت ناچار بونصر نامه ای نویسد و تذکره و پیغامها، و بر رای عالی عرضه کند. (تاریخ بیهقی ایضاً ص295). تذکره ای نبشته آمد و خواجه بونصر بر وزیر عرضه کرد. (تاریخ بیهقی ایضاً ص297). تذکره ای که شیخ ابوالحسین فرا من داده بود مشتمل بر ملتمساتی معین به وی دادم. (ترجمهء تاریخ یمینی چ1 تهران ص48). گفت تذکره ای که داشتی مثال دادیم تا به اتمام رسانند و نخواستیم که بدین قدر شیخ ابوالحسین را غباری بخاطر رسد و وحشتی به اندرون او راه یابد. (ترجمهء تاریخ یمینی ایضاً ص49). || آنچه بدان حاجت بیاد آید. (منتهی الارب) (المنجد) (اقرب الموارد). آنچه بدان حاجت بیاد آید و یاد کرده شود حاجت. (ناظم الاطباء). || نزد مولدین، شهادت سفر. ج، تذاکیر. (المنجد). اندامه. چک مسافر. (ناظم الاطباء). گذرنامه. پاسپورت. || کتابی که در آن خصوصاً احوال شعرا نوشته شده باشد. (ناظم الاطباء): تذکره الاولیاء عطار. تذکره الشعرای دولتشاه سمرقندی.