تخت نشین
[تَ نِ] (نف مرکب) پادشاهی که دارای تخت و تاج باشد. (ناظم الاطباء). از عالم مسندنشین. (آنندراج) :
هرکه شد تاجدار و تخت نشین
تاج او آسمان و تخت زمین.نظامی.
کآن تخت نشین که اوج سای است
خرد است ولی بزرگ رای است.نظامی.
تاج بخش شهان تخت نشین
مشرق و مغربش بزیر نگین.
؟ (حبیب السیر جزو 4 از ج 3 ص322).
و رجوع به مادهء بعد شود.
هرکه شد تاجدار و تخت نشین
تاج او آسمان و تخت زمین.نظامی.
کآن تخت نشین که اوج سای است
خرد است ولی بزرگ رای است.نظامی.
تاج بخش شهان تخت نشین
مشرق و مغربش بزیر نگین.
؟ (حبیب السیر جزو 4 از ج 3 ص322).
و رجوع به مادهء بعد شود.