تحسین

[تَ] (اِخ) پانی پتی حافظ قرآن قاضی عبدالرحمن و از اولاد قاضی ثناءالله پانی پتی بود. وی در شاه جهان آباد هند به تحصیل پرداخت و مردی درستکار و پاکدامن بود و شاعری را نزد اسداللهخان غالب دهلوی آموخت و در سال 1294 ه . ق. به بیماری ذات الریه درگذشت. از اوست:
مزاج دهر چنان گرم شد به کینهء ما
که سوخت باده ز گرمی در آبگینهء ما
ز خشکی ره صحرا به تشنگی مردیم
به موج ریگ روان غرق شد سفینهء ما.
(از صبح گلشن).