تبخیت
[تَ] (ع مص) غلبه کردن و خاموش گردانیدن. (از قطر المحیط). غلبه کردن به حجت. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). ساکت کردن. (ناظم الاطباء). || تحری. (منتهی الارب) (آنندراج). و منه قول بعض الشافعیه فی اشتباه القبله: اذا لَم یمکنه الاجتهادُ صلّی علی التبخیت. (منتهی الارب). || سخن گفتن از روی بی عقلی و حماقت. || خوشبخت شدن. (ناظم الاطباء).