تالش

[لِ] (اِخ) (امیر...) پسر امیرحسن جلایر (امیر حسن چوپانی) و نوهء امیر چوپان است. در سال 725 ه . ق. ابوسعید، حکومت فارس و کرمان و عراق را به وی سپرد. امیر تالش در هرجا جماعتی از گردنکشان و راهزنان را بکشت و رعبی عظیم از وی در دل مردم جای گرفت و سپس حکومت را بملک شرف الدین شاه محمود اینجو داد که به حمایت و نیابت او حکومت کند و چون امیرچوپان گرفتار شد پسر بزرگ او امیرحسن با پسرش امیر تالش بخوارزم گریخته در عداد امرای پادشاه ازبک درآمدند و امیر تالش در آنجا در حدود سال 727 ه . ق. (1327 م.) درگذشت(1). رجوع به تاریخ عصر حافظ ص4، 6، 18، 30 و 31 و از سعدی تا جامی ادوارد برون ترجمهء علی اصغر حکمت ص189 و فارسنامهء ناصری در حوادث 725 ه . ق. شود.
(1) - پروفسور ادوارد برون در تاریخ ادبیات (از سعدی تا جامی) ترجمهء علی اصغر حکمت ص189 مینویسد که پدر و پسر در این سال بقتل رسیدند ولی قاسم غنی در تاریخ عصر حافظ ص31 و عباس اقبال در تاریخ مغول ص339 آورده اند که وی بمرگ طبیعی مرده است.