تاج الدین

[جُدْ دی] (اِخ) اشنهی. مؤلف شدالازار فی حط الاوزار عن زوار المزار در ترجمهء احوال خواجه امام الدین داودبن محمد بن روزبهان الفرید نام وی را در زمرهء کسانی آورده است که خواجه امام الدین تلقین ذکر و طریقهء ارشاد و دعوه را از آنها آموخته است. رجوع به شد الازار... چ قزوینی ص 352 شود و مرحوم علامهء قزوینی در حاشیهء همین صفحه آرد: اطلاع درست روشنی از احوال این شخص در جایی بدست نیاوردیم ولی گمان می کنیم بظن بسیار قوی که این شیخ تاج الدین اشنهی باید پدر شیخ صدرالدین محمود اشنهی سابق الذکر در ص 307 حاشیهء 8 باشد که بنقل از وصاف شمه ای از احوال او را در آنجا ذکر نمودیم. در کتاب «تحفه العرفان فی ذکر سیدالاقطاب روزبهان» در فصل مشایخی که معاصر با شیخ روزبهان بقلی (متوفی در سنهء 606 ه . ق.) بوده اند ولی با او ملاقات نکرده بوده اند حکایتی ممتع راجع به یکی از ایشان موسوم به شیخ الاسلام تاج الدین محمود اشنهی نقل می کند بروایت از پسر او شیخ صدرالدین محمد اشنهی که بواسطهء طول حکایت از نقل آن صرفنظر گردید، این شیخ تاج الدین محمود اشنهی مذکور در تحفه العرفان به احتمال بسیار قوی بمناسبت اتحاد لقب و نسبت و توافق عصر باید همین شیخ تاج الدین اشنهی مذکور در متن حاضر ما باشد و پسرش شیخ صدرالدین محمود اشنهی نیز بظن بسیار قوی باید همان شیخ صدرالدین محمود اشنهی مذکور سابقاً در ص307 حاشیهء 8 باشد بنقل از وصاف، منتهی در وصاف نام او را محمود نگاشته و در تحفه العرفان محمد و لابدیکی از این دو تحریف دیگری باید باشد- در مجمل فصیح خوافی در حوادث سنهء 646 ه . ق. در ترجمهء احوال شیخ سیف الدین باخرزی متوفی در سنهء 659 ه . ق. گوید که: «وی خرفهء تبرک از دست شیخ تاج الدین محمودبن حداد الاشنهی پوشیده است» که باز بواسطهء توافق عصر و لقب و نسبت باظهر وجوه باید این شیخ تاج الدین محمود اشنهی مذکور در مجمل فصیح خوافی همین شیخ تاج الدین اشنهی مذکور در متن حاضر باشد.