پیچاندن

[دَ] (مص) خم کردن. خماندن. پیچش دادن. تاب دادن. پیچیدن (در معنی متعدی). گردانیدن. تافتن. بگردانیدن :
بدان تا بباید بدین روی کوه
نپیچاند از ما گروهاگروه.فردوسی.
بپیچاند آنرا که خود پرورد
اگر بیهش است و اگر با خرد.فردوسی.
نه کوشیدنی کان تن آرد برنج
روان را بپیچانی از آز و گنج.فردوسی.
مکش مرمرا کت سرانجام کار
بپیچاند از خون من روزگار.فردوسی.
بپیچاند آنرا که بیشی کند
وگر چند بیشی ز پیشی کند.فردوسی.
کارم همه بخت بد بپیچاند
در کام زبان همی چه پیچانم.مسعودسعد.
اندیشه مکن بکارها در بسیار
کاندیشهء بسیار بپیچاند کار.مسعودسعد.
رجلٌ کثّ؛ مرد... پیچان ریش. عقص؛ پیچان گردانیدن شاخ گوسفند. (منتهی الارب).
- سر پیچاندن از؛ از طاعت بدر رفتن. عاصی شدن بر. گردن ننهادن. تمرد کردن :
نیابی جز این نیز پیغام من
وگر سر بپیچانی از کام من.فردوسی.
بیاید بنزد تو ای پرهنر
مپیچان ز گفتار او هیچ سر.فردوسی.
- سر کسی را پیچاندن؛ وی را بوعدهء دروغ فریفتن. او را بدفع الوفت فریب دادن.
-پیچاندن دل؛ مضطرب ساختن. مشوش گردانیدن :
بکوشد مگر دل بپیچاندم
ببیشی لشکر بترساندم.فردوسی.
- پیچاندن سخن؛ منحرف ساختن. بعمدا بر وجهی نه راست ادا کردن. در کش و قوس افکندن.