ابوالعباس

[اَ بُلْ عَبْ با] (اِخ) مسروق. احمدبن محمد بن مسروق طوسی. یکی از مشایخ تصوف است و بمائهء سیم میزیست و شیخ جنید گفته است که بلعباس یکی از اساتید شیخ علی رودباری و خود شاگرد حارث محاسبی و سری سقطی است و هم درک صحبت محمد بن منصور و محمد بن حسین برجلانی کرده است. وی در بغداد اقامت گزید و به سال 299 ه . ق. هم بدان شهر درگذشت و او گفت: من ترک التدبیر عاش فی راحته؛ یعنی آنکه ترک چاره گفت در امان آسایش او تعالی بخفت. و سئل عن التصوف فقال خلوّ الاسرار مما منه بّد تعقّلها بما لیس منه بدّ. او را از تصوف پرسیدند گفت تصوف تهی کردن دل است از هرچه که از آن گزیر است و درآویختن بناگزیر. گفتند که را وقت خوشتر گفت آنرا که از مرز خویش نگذرد و ادب نگاه دارد کسی از وی نصحیتی خواست گفت جهد کن تا اگر حق بین نباشی باری خودبین نیز نباشی. رجوع به نامهء دانشوران ج 2 ص 397 شود.