پرس

[پِ] (اِخ) نام ایران در بعض زبانهای اروپائی و آن از نام پارسهء عهد هخامنشی مأخوذ است. نام پارس در کتیبه های داریوش: پارسه و در تاریخ هرُدوت «پرسر» و در کتاب استرابن «پرسیس» و «پاراای تاسن» و در تاریخ آمیان «پرسیس» و در تاریخ موسی خورنی «پرسین» است. هرُدوت راجع به نژاد پارسیان آورده است که «پارسیها را در عهد قدیم یونانیها کِفِن مینامیدند ولی همسایگان پارسی ها آنها را آرتیان میگفتند و پارسیها نیز خود را چنین میخواندند. پرسه پسر زئوس از دانائه بود. او نزد کفه پسر بلوس رفت و دختر وی آندرومد را بزنی گرفت و از این دختر پسری بیامد پرسس نام که در نزد کِفه بماند. بعد چون کِفه اولاد ذکور نداشت تمام ملت را به اسم پرسس، پرس (پارسی) نامیدند...» رجوع به تاریخ ایران باستان ص 730 و پرسس و پرسه شود.