پاک تن
[تَ] (ص مرکب) پاکیزه تن. پاک بدن. || پارسا. عفیف. مقابل. پاکجامه. ناپاکتن :
چنان پاک تن بود و روشن روان
که بودی بر او آشکارا نهان.دقیقی.
چو نستور گردنکش پاک تن
چو نوش آذر آن پهلو رزم زن.دقیقی.
که او هست رویین تن و رزم زن
فر ایزدی دارد آن پاک تن.فردوسی.
زن پاکتن را به آلودگی
برد نام و یازد به بیهودگی.فردوسی.
یکی مجلس آراست [ کیخسرو ] با پیلتن
رد و موبد و خسرو پاک تن
فراوان سخن راند از افراسیاب
ز درد دل خویش وز رنج باب.فردوسی.
ز من پاک تن دختر من بخواه
بدارش به آرام در پیشگاه.فردوسی.
چنین گفت کین پاکتن چهرزاد
ز گیتی فراوان نبوده ست شاد.فردوسی.
تو تا زادی از مادر پاکتن
سپر کرده پیشم تن خویشتن.فردوسی.
همی گفت اگر نوذر پاک تن
نکشتی پی و بیخ من بر چمن.فردوسی.
سخن گوی و روشندل و پاک تن
سزای ستودن بهر انجمن.فردوسی.
|| نیکواندام. نیک اندام. نیکچهر :
جوانی برآراست [ ابلیس ] از خویشتن
سخنگوی و بینادل و پاک تن.فردوسی.
پاک تنی.
[تَ] (حامص مرکب) پاکیزه تنی. پارسائی. عفت.
چنان پاک تن بود و روشن روان
که بودی بر او آشکارا نهان.دقیقی.
چو نستور گردنکش پاک تن
چو نوش آذر آن پهلو رزم زن.دقیقی.
که او هست رویین تن و رزم زن
فر ایزدی دارد آن پاک تن.فردوسی.
زن پاکتن را به آلودگی
برد نام و یازد به بیهودگی.فردوسی.
یکی مجلس آراست [ کیخسرو ] با پیلتن
رد و موبد و خسرو پاک تن
فراوان سخن راند از افراسیاب
ز درد دل خویش وز رنج باب.فردوسی.
ز من پاک تن دختر من بخواه
بدارش به آرام در پیشگاه.فردوسی.
چنین گفت کین پاکتن چهرزاد
ز گیتی فراوان نبوده ست شاد.فردوسی.
تو تا زادی از مادر پاکتن
سپر کرده پیشم تن خویشتن.فردوسی.
همی گفت اگر نوذر پاک تن
نکشتی پی و بیخ من بر چمن.فردوسی.
سخن گوی و روشندل و پاک تن
سزای ستودن بهر انجمن.فردوسی.
|| نیکواندام. نیک اندام. نیکچهر :
جوانی برآراست [ ابلیس ] از خویشتن
سخنگوی و بینادل و پاک تن.فردوسی.
پاک تنی.
[تَ] (حامص مرکب) پاکیزه تنی. پارسائی. عفت.