پ

(حرف) پِ یا پی یا باء معقوده یا باء فارسی، نشانهء حرف سیم است از حروف تهجی و آن یکی از حروف شفوی است. و این حرف خاص زبان فارسی باشد و عرب آنرا ندارد و در تعریب به باء و فاء بدل شود چون اَپرویژ اَبرویز (لقب خسرو دوم) و پرگار و پالوده. فرجار و فالوذَج، و در حساب جُمل «پ» نمایندهء عددی نیست مگر آنکه آنرا بجای «با» گیرند لیکن نزد فارسی زبانان در حروف ابتثی فارسی سه باشد.
ابدالها:
در فارسی گاه به «باء موحده» بدل شود. چون:
اَپاختر = باختر (مغرب)
پدید = بادید
پگاه = بگاه
گاه به «فا» مبدل شود. چون:
گشتاسپ = گشتاسف
پادزهر یا پازهر = فادزهر یا فازهر
پالیز = فالیز
اسپند = اسفند
گوسپند = گوسفند
امشاسپند = امشاسفند
سپید = سفید
پیروزه = فیروزه
پیل = فیل
پارس = فارس
پیروز = فیروز
و گاه به «ج» تبدیل شود:
پالیز = جالیز
و گاه بدل «واو» آید. چون:
چارپا = چاروا
حرف «پ» در اتباع، گاه به جای حرف اول کلمهء نخست آید. چنانکه گویند:
چرند و پرند.
خرت و پرت.
ترت و پرت.