بی علم

[عِ] (ص مرکب) (از: بی + علم) بی دانش. جاهل. نادان :
طاعت بی علم نه طاعت بود
طاعت بی علم چو باد صباست.ناصرخسرو.
شرف در علم و فضلست ای پسر عالم شو و فاضل
بعلم آور نسب، ماور چو بی علمان سوی بلعم.
ناصرخسرو.
سخن را بمیزان دانش بسنج
که گفتار بی علم باد است و دم.ناصرخسرو.
مردم از گاو ای پسر پیدا بعلم و طاعتست
مردم بی علم و طاعت گاو باشد بی ذنب.
ناصرخسرو.
دو کس دشمن ملک و دین اند یکی پادشاه بی حلم دویم زاهد بی علم(1). (گلستان). || بی آگاهی. بی اطلاع. بی وقوف. رجوع به علم شود.
(1) - ن ل: پارسای بی علم.