بیص
[بَ / بی] (ع اِ) (از اتباع حیص) سختی و تنگی. یقال وقع فی حَیْصَ بَیْصَ و حیصِ بیصِ و حَیْصِ بَیْصِ و حاصَ باصَ و حاصِ باصِ؛ یعنی در فتنه ای افتاد که رهایی از آن ندارد. و جعلتم الارض علیه حیص بیص، حیصاً بیصاً؛ تنگ ساختید بر وی زمین را یعنی تنگ گرفتید تا اینکه عاجز آمد. (منتهی الارب). رجوع به حیص بیص شود.