بی خلاف

[خِ / خَ] (ص مرکب، ق مرکب)درست. صحیح. بالاتفاق. به اتفاق. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). بی گفتگو. بی تردید. بی چون و چرا :
سفله فعل مار دارد بی خلاف
جهد کن تا روی سفله ننگری.بوشکور.
هیولا را اگر وصفی کنی بیرون برد مقدور
که باشد بی خلاف آنگه ز فرد واحد و یکتا.
ناصرخسرو.
هرکه روزی بی رضایش چهرهء زیباش دید
بی خلاف از وی برآرد داغ بی صبری دمار.
سنایی.
ای بر سریر دولت و اقبال متکی
ممدوح بی خلافی و مخدوم بی شکی.
سوزنی.
جان بیمعنی درین تن بی خلاف
هست همچون تیغ چوبین در غلاف.مولوی.
کانچه در کفه ای بیفزایی
به دگر بی خلاف درناید.سعدی.
طریق معرفت این است بی خلاف ولی
بگوش عشق موافق نیاید این گفتار.سعدی.
گر خلافی میان ایشان است
بی خلاف این سخن پریشان است.سعدی.