بهمن

[بَ مَ] (اِخ) در اوستا «وهومنا»(1)پهلوی «وهومن»(2) مرکب از دو جزو «وهو» بمعنی خوب و نیک و مند از ریشهء «من»(3)بمعنی منش پس بهمن بمعنی به منش و نیک اندیش، نیک نهاد. طبری (ج2 ص4) گوید: «تفسیر بهمن بالعربیه «الحسن النیه» وی یکی از امشاسپندان و نخستین آفریده آهورمزداست. در جهان روحانی مظهر اندیشهء نیک و خرد و دانائی خداست. دومین ماه زمستان و یازدهمین ماه سال شمسی بنام او بهمن خوانده میشود. و نیز دومین روز از هر ماه خورشیدی بدو نسبت دارد و همچنین بهمن گیاهی است که بقول بیرونی و اسدی طوسی مخصوصاً در جشن بهمنجنه خورده میشد. (حاشیهء برهان قاطع چ معین).
(1) - Vehumana.
(2) - Vehuman.
(3) - Man.