بلد
[بَ لَ] (اِخ) مکهء معظمه. (منتهی الارب). مکه، از جهت تفخیم برای آن، چنانکه ثریا را نجم و مندل را عود گویند. (از ذیل اقرب الموارد): لا اقسم بهذا البلد، و أنت حل بهذا البلد. (قرآن 90/1 و2)؛ به این شهر مکه سوگند یاد نمی کنم در حالی که تو در این شهر مقیم هستی.