بلخی
[بَ] (اِخ) محمد بن فضل بن عباس بلخی، مکنی به ابوعبدالله. از صوفیان مشهور و مشایخ بزرگ خراسان در قرن سوم و چهارم هجری است. وی از بلخ رانده شد و در سمرقند سکنی گزید و بسال 319 ه . ق. در آنجا درگذشت. او را سخنان حکیمانه ایست. (از الاعلام زرکلی ج 7 ص 221 بنقل از طبقات الصوفیه و حلیه الاولیاء).