بل
[بِ] (اِخ) (خدای زمین) یکی از سه رب النوع بزرگ که مورد عبادت تمام سومریها بود، و دو رب النوع دیگر یکی آنو (آقای آسمان) و دیگری اآ (صاحب درهء عمیق) است. (از تاریخ ایران باستان ج 1 ص114). لفظ بل به معنی صاحب و خداوند، صورت اکّدی بَعل سامیهای عربی است، و آن یکی از خدایان بزرگ دین بابلی است که در مآخذ قدیمتر نامش اِنلیل آمده است. (از دایره المعارف فارسی). در شهر بابل معبد بل رب النوع بزرگ بابلی ها واقع بوده است. برای اطلاع از وضع این معبد رجوع به تاریخ ایران باستان ج 1 ص381 شود: منم کوروش، شاه عالم... شاه بابل، که سلسله اش مورد محبت بل و نَبو است و حکمرانیش به قلب آنها نزدیک... (از بیانیهء کوروش که در استوانهء کوروش کنده شده و در حفریات بابل بدست آمده است. از تاریخ ایران باستان ج 1 ص386). آنوبانی نی پادشاه توانا، پادشاه «لولوبی» نقش خود و نقش الاهه «ایشتار» را در کوه «باتیر» رسم کرده است. آن کس که این نقوش و این لوح را محو کند به نفرین و لعنت آنو و آنوتوم و بل و بلیت و رامان و ایشتار و سین و شمش... گرفتار باد و نسل او بر باد رواد...!. (از ترجمهء کتیبهء نقش آنوبانی نی در سر پل زهاب از کارهای پرشیل. از تاریخ کرد ص 25).