بقعه

[بُ عَ / بَ عَ] (ع اِ) جای پست و گودالی که در آن آب گرد آید. (ناظم الاطباء). جای و گوی که در آن آب گرد آید. (منتهی الارب) (آنندراج)(1). || پاره ای زمین ممتاز از زمین حوالی خود. ج، بُقَع و بِقاع. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ نظام) (از منتهی الارب) (آنندراج). پاره ای زمین. ج، بقاع. (مهذب الاسماء). زمینی که محدود و ممتاز باشد از زمین دیگر. (غیاث اللغات). پاره ای از زمین. (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی) (از مؤید الفضلاء). و رجوع به بقعت و بقعه شود.
(1) - در اقرب الموارد بَقعَه به معنی گودال آب و بُقْعَه به معنی پاره ای از زمین آمده و جِ، بَقْعَه. بِقاع و جِ بُقعَه، بُقَعْ و بِقاع آمده است.