ابوالحسن
[ اَ بُلْ حَ سَ ] (اِخ) علی بن عبدالعزیز فقیه. قاضی جرجانی. ابن خلکان می آورد که ابواسحاق شیرازی در طبقات ذکر او کرده و گوید او را دیوان شعری است و ثعالبی در یتیمه از او تجلیل بسیارکند و او را گذشته از علوم ادب صاحب حسن خط و سیاحی بسیارسفر میخواند، در شعر تالی بحتری و در نثر جاحظ دوم میشمارد. وفات وی بقول حاکم ابوعبدالله بن بیّع در تاریخ نیشابور، به سال 366 ه . ق. در هفتادوشش سالگی بوده است. او راست: کتاب الوساطه بین المتنبی و خصومه.