برگه

[بَ گَ / گِ] (اِ مرکب) برگ کوچکی که در پای ساقهء گل است. (لغات فرهنگستان). برگ خرد.
- دوبرگه؛ علفی است. (لغت محلی شوشتر، خطی).
|| خشک کردهء هلو و زردآلو چون آنرا به دو نیمه کرده و نیز هستهء آن بیرون کرده باشند. نیمه کرده و خشک کردهء هلو و زردآلو و غیره. کشتهء دانه بیرون کرده و به دو فلقه کرده. خشک کردهء استخوان بیرون کردهء شفتالو و زردآلو و مانند آن. لپهء خشک کردهء هلو و زردآلو میوه را دو قسمت کرده، هسته بیرون کرده و خشکانیده باشند برگه نامند. کشته. مفلق. (یادداشت مرحوم دهخدا): خشک کردهء میوه هایی که بصورت خشکبار به بازار عرضه میشوند از قبیل خشک کردهء زردآلو و انجیر و سیب (میوهء اخیر در خراسان بصورت برگه نیز عرضه میشود). (فرهنگ فارسی معین). || زردآلوی خشک کرده. برگهء زردآلو. کشتهء زردآلو. کشته. (فرهنگ فارسی معین). || بجای فیش(1) پذیرفته شده و آن پارچه ای از کاغذ یا مانند آن است که در آن نام کتاب یا چیزهای مرتب کردنی را می نویسند. (لغات فرهنگستان). ورق کوچک. وریقه. (یادداشت مرحوم دهخدا). قطعات کاغذ و مقوا که بر آن چیزی نویسند. (فرهنگ فارسی معین). || نشانه. علامت. نمونه.
- برگهء دزدی؛ پاره ای از مال دزدیده که پیش دزد شناسند و بدست آویز آن مطالبهء مابقی کنند. (آنندراج). یک قطعه یا یک پاره از مجموع دزدی شده که نزد دزد بدست آرند. جزئی از اجزاء بسیار اشیاء مسروقه باشد که حسبه نزد سارق یابد. نمونه ای از اشیاء مسروقه. (یادداشت مرحوم دهخدا):
شعر رنگین مرا کس نتواند بردن
برگهء دزد حنا زود بکف می آید.
منصور فکرت (از آنندراج).
هر کس ز وجود خویشتن برگه گرفت
گو مگذارش که یافت گم کردهء خویش.
میرزا عزت ناصح (از آنندراج).
|| (اصطلاح خیاطی) پاره ای از جامه. قسمتی از جامه. سجاف زیرین طرف راست پیراهن و جز آن. (از یادداشت مرحوم دهخدا).
-امثال: چه ماند از کار پوستین، یک برگه و دو آستین؛ این کار بسی دیر کشید. (امثال و حکم دهخدا).
.
(فرانسوی)
(1) - Fiche