ابوالحسن

[ اَ بُلْ حَ سَ ] (اِخ) الصایغ (شیخ...) علی بن محمد بن سهل دینوری. در تذکره الاولیاء عطار آمده است که: او در مصر مقیم بود و از بزرگان اهل تصوف و یگانهء وقت بود، بوعثمان مغربی گفتی هیچکس را نورانی تر از بویعقوب نهرجوری ندیدم و بزرگ هیبت تر از ابوالحسن الصائغ. ابوالحسن را پرسیدند از دلیل کردن شاهد بر غائب، گفت: استدلال چگونه توان کرد از صفات کسی که او را مثل باشد بر آنکه او را مثل نباشد. و از او پرسیدند از معرفت، گفت: منت دیدن است در کل احوال و عجز گزاردن شکر نعمتها بجملهء وجود و بیزاری است از پناه گرفتن و قوت یافتن از همهء چیزها. از او پرسیدند که صفت مرید چیست. گفت: آن است که حق تعالی فرموده است: ضاقت علیهم الارض بما رحبت و ضاقت علیهم انفسهم(1)؛ یعنی زمین با بسط و فراخنائی خود تنگ است بر مریدان و تن ایشان بر ایشان تنگ گشته است، گرد جهانی میطلبند بیرونِ هر دو عالم. و گفت اهل محبت بر آتش شوق که به محبوب دارند تنعم میکنند بیشتر و خوشتر از تنعم اهل بهشت و گفت دوست داشتن تو خویش را، هلاک کردن است خویش را و گفت تمنی و امل از فساد طبع است - انتهی. و صاحب صفه الصفوه گوید وفات ابوالحسن به سال 330 ه . ق. به مصر بود.
(1) - قرآن 9/118.