بدنه
[بَ دَ نَ / نِ] (اِ مرکب) تنه. پیکر. بدنهء عمارت. (فرهنگ فارسی معین). قسمتی از دیوار که غیر ستون است. آنچه میان دو جرز واقع شود. یک طرف ظاهر عمارت. در اصطلاح بنایان، تمام دیوار یک جانب بنا. (از یادداشتهای مؤلف) : دگمهء برقی کنار بدنهء دیوار را فشار داد. (سایه روشن هدایت ص 13).