بایزید

[یَ] (اِخ) طیفوربن عیسی بن آدم بن عیسی بن سروشان بسطامی ملقب به سلطان العارفین. جدش مجوس بوده است و به دست امام علی بن موسی الرضا مسلمانی گزیده و او را بایزید اکبر گویند. وفات او بسال 261 یا 262 ه . ق. بوده است. و رجوع به ابویزید شود. هم چنین رجوع به تاریخ ادبیات برون ج3 ص230 و نزهه القلوب ج3 ص161 و 279 و تذکره الاولیاء عطار ص 115 و تاریخ گزیده و فیه ما فیه ص128 و 288 و 293 و 315 و 322 و غزالی نامهء جلال الدین همائی ص97 و 328 و 338 و 264 و ریاض العارفین ص28 و سفرنامهء ناصرخسرو ص4 و سبک شناسی بهار ج2 ص 185 و 205 و مزدیسنا و ادب پارسی ص 466 و روضات الجنات ص 338 و مجالس النفائس ص193 شود :
حسن(1) کجا شد و کو بایزید بسطامی
امیر ادهم و فرزند آن هنرپرور(2).
ناصرخسرو.
شنیدم که وقتی سحرگاه عید
ز گرمابه آمد برون بایزید.سعدی(بوستان).
به بازی نگفت این سخن بایزید
که از منکر ایمن ترم کز مرید.
سعدی (بوستان).
ای عشق تو کشته عارف و عامی را
سودای تو کم کرده نکونامی را
شوق لب میگون تو آورده برون
از صومعه بایزید بسطامی را.
(از قاموس الاعلام ترکی).
(1) - ظ. حسن بصری مراد باشد.
(2) - یعنی: ابراهیم.