بامزه
[مَ زَ / زِ] (ص مرکب)(1) دارای طعم خوش. (حاشیهء برهان قاطع چ معین). و لذیذ. خوش مزه. خوشگوار. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). صاحب طعم. که طعم خوش دارد. خوش طعم :
جیحون خوش است و بامزه و دریا
از ناخوشی و زهر چو طاعونست.
ناصرخسرو.
|| خوش آیند :
دگر دانشومند کو از بزه
نترسد چو چیزی بود بامزه.فردوسی.
|| شوخ. خوش طبع. باطیبت. مزاح. || عجیب.
(1) - در پهلوی: پامچک pa-mecak. (حاشیهء برهان قاطع چ معین).
جیحون خوش است و بامزه و دریا
از ناخوشی و زهر چو طاعونست.
ناصرخسرو.
|| خوش آیند :
دگر دانشومند کو از بزه
نترسد چو چیزی بود بامزه.فردوسی.
|| شوخ. خوش طبع. باطیبت. مزاح. || عجیب.
(1) - در پهلوی: پامچک pa-mecak. (حاشیهء برهان قاطع چ معین).