ابن کرنیب

[اِ نُ کَ / کِ / کُ] (اِخ)ابواحمد یا ابوالحسن حسین بن اسحاق بن ابراهیم بن یزید کاتب. از بزرگان متکلمین بغداد و پیرو مذهب فلاسفهء طبیعیین، در نهایت فضل و معرفت و آگاهی بعلوم طبیعیهء قدیمه. و او را تصانیفی است، ازجمله: کتاب الرد علی ثابت بن قره فی نعته(1) وجود سکون(2) بین کل حرکتین متساویتین(3). کتاب فی الاجناس و الانواع و هی امور العامیه. کتاب کیف یعلم ما مضی من النهار من ساعه من قبل الارتفاع(4). (قفطی). و ابن الندیم گوید ابن کَرنیب مکنی به ابواحمد حسین بن ابی الحسین اسحاق بن ابراهیم بن یزید کاتب است. او از بزرگان متکلمین بود و بمذهب فلاسفهء طبیعیین میرفت. و در جای دیگر گوید ابوالحسین بن کرنیب از اصحاب علوم تعالیم و هندسه، او راست: کتاب کیف یعلم ما مضی من النهار من ساعه من قبل الارتفاع المفروض. و قفطی در ترجمهء ارسطو گوید ابن کرنیب راست تفسیر بعض مقالهء اولی و بعض مقالهء رابعه تا مبحث زمان بر کتاب سماع طبیعی ارسطو.
(1) - ن ل: نفیه وجوب.
(2) - ن ل: سکونین، السکونین.
(3) - ن ل: المتضادتین.
(4) - ابن الندیم پس از لفظ الارتفاع کلمهء المفروض را افزوده است.