ابن قیم الجوزیه

[اِ نُ قَیْ یِ مِلْ جَ زی یَ] (اِخ) شمس الدین ابوعبدالله محمد بن ابی بکر حنبلی، شاگرد و پیرو ابن تیمیه. بعدم خلود عذاب عُصات معتقد بود و زیارت مسجد خلیل (حبرون) را حرام میشمرد و بدین سبب دستگیر و محبوس گردید. او را کتب بسیار است، ازجمله: کتاب الفوائدالمشوقه. کتاب الروح. کتاب اخبارالنساء. کتاب الطریق الحکمیه فی السیاسه الشرعیه. کتاب مفتاح دارالسعاده. زادالمعاد فی هدی خیرالعباد. کتاب هادی الارواح. کتاب الجواب الکافی. کتاب اغاثه اللهفان. کتاب مدارک السالکین. کتاب اقسام القرآن. و کتب مزبوره همگی به مصر و بعضی به حیدرآباد طبع شده است. مولد او به سال 691 ه .ق . و وفات در سنهء 751 بوده است. وجه تسمیهء او به ابن القیم الجوزیه تولیت مدرسهء جوزیهء دمشق است که پدر یا جد او داشته است. و در کشف الظنون از شُرّاح الفیهء ابن مالک یکی برهان الدین ابراهیم بن محمد بن قیم الجوزیه را نام می برد و شرح او را به اسم ارشادالسالک ذکر میکند و وفات او را765 میگوید و نمیدانم تصحیفی در نام و لقب و سال وفات روی داده و یا دو تن به نام ابن قیم الجوزیه (و شاید از یک خاندان) در مائهء هشتم هجری بوده اند.