ابن فرحون

[اِ نُ فَ] (اِخ) ابراهیم بن علی بن ابی القاسم بن محمد بن فرحون یعمری. فقیه و مورخ مالکی. اصل خاندان او از قریهء اُیان از اعمال جیان اندلس است و مولد او بشهر مدینه بوده است. اساتید او گذشته از پدر و عم، ابومحمد شرف الدین اسنوی و جمال الدین دمنهوری و محمد بن عرفه است. در 792 ه .ق . بزیارت خانه و از آنجا به مصر رفته و همان سال سفری به دمشق کرده و در 793 بمقام قضای شهر مدینه منصوب شده است. او مردی پارسا بوده و بیشتر بتلاوت قرآن و ادعیه وقت می گذاشته است. وفات او به سال 799 بوده است. او راست: تبصره الحکام فی اصول الاقضیه. مناهج الاحکام در فقه مالکی. الدیباج المذهب فی معرفه اعیان علماءالمذهب که آنرا طبقات المالکیه و طبقات علماءالعرب نیز نامند و در آن شرح حال 630 تن از فقهای مالکی آمده است و در فاس و هم قاهره به طبع رسیده است. دررالغواص فی محاضره الخواص در مشکلات فقه مالکی. تسهیل المهمات فی شرح جامع الامهات و آن شرح کتاب ابن حاجب است در فقه.