ایمه

[اَ مَ / مِ] (ضمیر) در پارسی باستان، «ایما»(1)، در پهلوی، «ایم»،(2) ضمیر اشاره بمعنی این است، در لهجهء گالشی، «ایما»(3). (حاشیهء برهان قاطع چ معین). اینکه، اسم اشارت است بقریب. (غیاث). || (ق) اکنون و این دم. (برهان). اکنون و این زمان و این دم. (آنندراج). اکنون. (غیاث). حالا و اکنون و این هنگام و این دم. (ناظم الاطباء). اکنون. این دم. (فرهنگ فارسی معین) :
عدوت چون تو تواند شد ایمه او سگ کیست
که حیله جوید و از گربه شیر نر سازد.
مجیرالدین بیلقانی.
ایمه دوران چو من آسیمه سر است
نسبت جور بدوران چه کنم.خاقانی.
ایمه جوابشان چه دهم کز زبان سرخ
موتوا بغیظکم نه بس آید جوابشان.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص329).
آشنا سیمرغ وار اندر جهان نایاب شد
ایمه از سیمرغ بگذر کآشنا نایاب تر.خاقانی.
ایمه نه بغداد جای شیشه گرانست
بهر گلاب طرب فزای صفاهان.خاقانی.
|| هرزه و یاوه و بیهوده. (برهان) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بیهوده. (غیاث). بیهوده و یاوه. (رشیدی) :
ایمه مگو که آسمان اهل برون نمی دهد
اهل که نامد از عدم چیست خطای آسمان.
خاقانی.
|| اینهمه. (غیاث اللغات). ظاهراً مخفف این همه باشد. (رشیدی) (آنندراج).
(1) - ima.
(2) - im.
(3) - ima.