اواه

[اَوْ وا] (ع ص) بسیار آوه کننده از ترس خدای. (ترجمان علامهء جرجانی، ترتیب عادل). آنکه آه بسیار کند. (از مهذب الاسماء). دعاخواننده بزاری و مؤمن و نرم دل و آه کننده و کسی که بزبان حاجت ندارد و هرچه کند بدل کند. (از آنندراج) (غیاث اللغات). مرد با یقین و نرم دل و بسیاردعا و زاری کننده از بیم خدای عزوجل. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ج، اواهون. (از مهذب الاسماء). || فقیه و مؤمن بزبان حبشه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء).